In een tijd dat ikzelf nadenk over de aanleg van een tuin, is dit wel een toepasselijk boek: De tuin van de walvis. Door Toon Tellegen, met prenten van Annemarie van Haeringen. Wat is er toch in het leven veel te wensen en veel om tevreden mee te zijn.
Walvis wenst een tuintje op zijn rug. Sprinkhaan gaat aan de slag en maakt een paradijsje dat aan alle wensen voldoet.
Zo lijkt het.
Want met een tuin op zijn rug kan walvis niet meer hard lachen: dan schudt hij alles ervan af. Of drijven op zijn rug om ’s nachts naar de sterren te kijken, dat gaat ook niet langer. En opspringen uit het water, is al helemaal uit den boze. Toch kan walvis zich niet bedwingen, hij kan er ook niks aan doen, hij ‘móet uit het water op kunnen springen en recht naar beneden kunnen duiken. Dat moet.’ ‘Ik wil geen tuin meer. Ik ben zo al gelukkig. Ik heb een fontein.’
Filosoferen over het wezen, het zijn. Over wensen, dromen en verlangens. Over onmogelijkheden. Over tevreden zijn.
