Een verhaal dat zich in bed afspeelt, een ziekenhuisbed. Belle is ernstig ziek en in dit boek lezen we mee in haar schrijfschrift, waarin ze ons vertelt hoe ze zich voelt. En wat ze vindt van de mensen die haar bezoeken.
Soms schrijft of zegt Belle dingen, die helemaal niet aardig zijn. Even verbaast je dat. Maar als je bedenkt dat ze al maanden in het ziekenhuis ligt, snap je wel dat ze het daar beu begint te worden. Belle is fel en scherp, vooral tegen haar moeder. Ook het jongetje dat bij haar op de kamer komt te liggen, moet het ontgelden. Maar kun je het haar kwalijk nemen?
Over haar opa spreekt Belle alleen maar goeds. Ze mag hem zo graag omdat hij geen ‘medelijder’ is. Een heel mooi gevonden woord in deze context.
Met haar opa voert Belle tenminste nog eens een goed gesprek:
“Jij hebt ook niks met de hemel, toch opa?”
Opa schudt zijn hoofd.
“Waarom niet?”
“Omdat ik er nooit ben geweest.”
Ja, zo kan ik het ook. Opa moet iets beters verzinnen.
“Ik ben nooit in Toscane geweest,” zeg ik, “maar toch geloof ik dat het bestaat.”[…]
“Geloof jij in Toscane?”
“Zeker, lieve Belle.” […]
“Maar ik ben er geweest hè,” zegt opa. “In Toscane.”
Ik moet echt lachen om opa. Ik zeg dat er vast ook mensen in de hemel zijn geweest. We vinden het allebei heel grappig.
Een boek dat prachtig aansluit bij allerlei thema’s in de klas: ziekte, vriendschap. Maar ook over herinneringen of dagboeken schrijven. In de middenbouw zou ik het voorlezen, bovenbouwers lezen het wellicht liever zelf.
