‘Zo ver mogelijk bij die spijkerstijfkop vandaan. Dat wil ik.’ Vonkie is boos op haar opa. Ze logeert bij hem op de boerderij omdat haar ouders wat zaken op een rijtje willen zetten, en daarbij kunnen ze haar niet gebruiken. Mooie verhalen vertelt opa haar, maar over één onderwerp praat hij niet. Hij wil geen ouwe koeien uit de sloot halen, maar Vonkie wil er toch het fijne van weten.
Een verhaal over relaties is dit. Tussen Vonkie en haar grootvader, Vonkie en haar ouders, haar ouders onderling, en niet op de laatste plaats tussen opa en zijn broers. Over familiebanden en over hoe belangrijk en diepgeworteld die zijn. Hoe de hardheid van het leven kan maken dat je een ‘oude spijkerstijfkop’ wordt, en hoe de ontwapenende eenvoud van een kind dat kan doorbreken.
Simon van der Geest schreef eerder al Dissus en Spinder, beiden met een Gouden Griffel bekroond. Met Spijkerzwijgen overtreft hij wat mij betreft die boeken nog! Prachtige taal, en tegelijkertijd ‘gewoon’ begrijpelijk. Vol grapjes en lekker Hollands ook: opa’s verhalen nemen je mee naar vroeger tijden van kievitseieren en schijtbalken.
Er zijn weinig boeken die me echt tot tranen toe ontroeren, maar Spijkerzwijgen doet dat zeker wel. Schitterend.
Kijk ook eens op www.simonvandergeest.nl De schrijver maakt in 2015 het Kinderboekenweekgeschenk, zie ook www.kinderboekenweek.nl
